Świadectwa

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Mam na imię Beata i chciałam podzielić się swoim świadectwem doświadczenia ogromnej łaski Boga w moim życiu. Dwa lata temu na Wieczorze Uwielbienia w Rzeszowie w kościele pw. Chrystusa Króla (tak myślę, że to będzie już około dwóch lat, na tej mszy był wtedy zaproszony o. Tomasz Nowak) usłyszałam słowo poznania.

Miałam 20 lat i studiowałam wtedy w Rzeszowie, przychodziłam na Wieczory Uwielbienia, które dawały mi wielką radość i napełniały siłą i spokojem. Od lat zmagałam się z problemem nałogu mojego ojca, który bardzo dużo pił. Nie miałam zbyt szczęśliwego dzieciństwa właśnie z tego powodu, gdyż alkohol zniszczył relacje moje i mojego rodzeństwa z ojcem. Mimo że mam wspaniałą mamę i szóstkę rodzeństwa to jednak będąc dzieckiem zresztą w późniejszym wieku również brakowało mi trzeźwego taty. Wiele razy z tego powodu przeżywałam przykrość i pogardę ze strony innych. Jednak najgorszy moment przypadł na czas kiedy zaczęłam studiować, właśnie wtedy choroba mojego ojca sięgnęła dna. Rzadko byłam wtedy w domu, ponieważ studiowałam dziennie i mieszkałam w akademiku więc o sytuacji w domu dowiadywałam się od rodzeństwa. Pewnego razu dostałam telefon od siostry, która powiedziała mi, że jest bardzo źle, wtedy coś się we mnie zablokowało i nie chciałam wracac do domu, żeby patrzeć na ojca. Po kilku dniach mama zadzwoniła, że tata poddał się leczeniu i pójdzie na odwyk, który ma trwać ok. 8 tygodni. To był czas kiedy nie potrafiłam powiedzieć dobrego słowa o moim ojcu, nie dałam rady powiedzieć słowa „tato”. Kiedy wróciłam do domu ojciec jeszcze był gdyż na terapię miał stawić się za tydzień, pamiętam jak dziś kiedy mama rozmawiała ze mną, chciała opowiedzieć o wszystkim co się działo w domu, wtedy przyszedł mój ojciec, a ja zaczęłam tak strasznie płakać, że nie mogłam tego opanować, oczywiście nie wypowiedziałam ani słowa bo mój żal był tak ogromny. W tamtym momencie myślałam, że nigdy nie zdołam już z nim normalnie porozmawiać ani powiedzieć tak po prostu „tato”, było to dla mnie niewykonalne. Własnie po tych wszystkich trudnych chwilach dowiedziałam się o Wieczorach Uwielbienia w Rzeszowie i zaczęłam na nie przychodzić, za każdym razem podczas wielbienia myślałam o ojcu i modliłam się za niego mimo, że nie potrafiłam z nim rozmawiać, bardzo przeżywałam te spotkania. I wtedy na koljnym Wielbieniu padły takie słowa „Bóg zabiera teraz pewnej osobie wielki ból i żal spowodowany przez bliską osobę, już nigdy nie będziesz cierpieć z powodu tej rany” od tamtej pory mam to przekonanie, że były to słowa skierowane do mnie. Już nigdy na żadnej modlitwie nie myślałam o problemach jakie miałam z ojcem. Mój tata nie pije od trzech lat, a ja nie wyobrażam sobie życia bez niego, teraz potrafimy ze sobą rozmawiać, nasze relacje są bardzo dobre, odzyskałam do niego zaufanie i wiem, że mam TATĘ.

Bardzo długo zmagałam się z myślą napisania świadectwa jednak cały czas coś mnie od tego odciągało, wydawało mi się, że to może wcale nie było do mnie ale teraz jestem przekonana, że Bóg bardzo mocno zadziałał w moim zyciu i w życiu mojej rodziny!

Chwała Panu!

Witam serdecznie. Moje świadectwo może nie jest z żadnego Wieczoru Uwielbienia, ale na ostatnim Wieczorze tj. w zeszły wtorek usłyszałem o tym, że świadectwa was budują, więc postaram się wam opisać moją historię z interwencją Jezusa Chrystusa tak w skrócie.

Mam 19-naście lat, trzy lata temu Jezus wyciągnął mnie z wielkiego grzechu nieczystości. W trzeciej klasie gimnazjum spotykałem się z moją dziewczyną i stało się tak, że zaczęliśmy współżyć. Wmawiałem sobie, że to jest wszystko dobrze, ponieważ  Bóg dał seks do zaspokajania swoich potrzeb. Z czasem strasznie to się zwiększyło i gdy tylko była okazja, kończyło się w łóżku (czasem nawet codziennie). Mój kontakt z Jezusem był taki, że do kościoła w niedziele czasem poszedłem, ale starałem się modlić rano i wieczorem. Pewnego dnia pomyślałem, że u spowiedzi nie byłem bardzo dawno (chodziłem raz w roku) i pasowałoby pójść się oczyścić. Zmobilizowałem się i poszedłem wyznając grzech przeciwko szóstemu przykazaniu Bożemu. Spowiednik strasznie mnie okrzyczał, było bardzo mi wstyd. Wypowiedział pytanie które utkwiło mi w pamięci: „Czy dalej będziesz tak robić?”, ja odpowiedziałem, że NIE będę. Po paru tygodniach znów zgrzeszyłem w ten sam sposób. Pamiętam, że w tę noc pytanie od mojej dziewczyny brzmiało w sarkastyczny sposób: „A co z obietnicą księdza?”. Odpowiedziałem przekonująco, że to TYLKO ksiądz. W tę samą noc porobiły się komplikacje, przez które nie spałem całą noc, ponieważ doszło do mnie, że okłamałem samego Jezusa będącego w konfesjonale. W końcu przyszła mi taka myśl do głowy, że aby Bóg mi wybaczył, muszę się wyspowiadać. Poszedłem do tego samego kościoła i na moje „nieszczęście” do konfesjonału powędrował znowu ten sam ksiądz, którego okłamałem. Wyznałem swój grzech, strasznie płakałem.

Wychodząc z konfesjonału akuratnie trafiłem na Ewangelię i to, co usłyszałem w tej Ewangelii, doprowadziło do tego, jaki jestem w nowym życiu. Była to przypowieść o synu marnotrawnym. Gdy słyszałem ten tekst wiedziałem, że to był tekst o mnie, zgadzał się w stu procentach, że wróciłem, że mi przebaczył wszystkie świństwa, które popełniłem, i zacząłem płakać jeszcze bardziej z wielkiego szczęścia, jakie mnie spotkało, ponieważ Bóg do mnie przemówił w „namacalny” sposób. Od tej pory moje życie się zmieniło. Z początku było bardzo ciężko, szło bardzo powoli, wiele razy grzeszyłem, ale już nie takimi ciężkimi grzechami jak wcześniej. Żyję w czystości jestem szczęśliwy i modlę się o dobre rozeznanie drogi życiowej, dziewczynę, która będzie żyła razem ze mną. Dodam, że dzięki Bogu pokonałem wiele używek. Chwała Panu Hallelujah! 🙂

Witam Was!

Świadectwo kojarzy się z czymś spektakularnym, że kogoś dotknęło coś nadzwyczajnego, jednak świadectwo, które chcę Wam przekazać, nie ma tego, jest doświadczeniem bardzo prostym. Wielu ludzi doznaje tych niezwykłych doświadczeń, a inni wręcz zastanawiają się, dlaczego ich życie duchowe jest tak nudne. Spokojnie, nie martw się, też tak miałam, do czasu.

Właśnie, do czasu, aż zrozumiałam, że w moim życiu Bóg chce, abym go odkryła w sposób prosty.

Jestem osobą zaangażowaną w jedną ze wspólnot w Kościele, formuję się w niej, jednak to nie znaczy, że nie popełniam błędów i jestem idealna. Granica między rutyną a dobrym duchowym przeżywaniem wiary jest bardzo cienka. Ostatnio bardziej tego doświadczyłam. Kończę liceum i teraz matura, gonitwa z powtórkami, siedzenie w domu, bo nauka, mniej czasu na wspólnotę, a co najgorsze brak czasu dla Boga, automatycznie zapomniałam o modlitwie. I nagle zonk. Z osoby, która nie wyobrażała sobie życia bez Boga, stałam się taką, która nie ma dla Niego miejsca w swoim życiu. Stwierdziłam, że coś jest nie tak. Zapadła decyzja, jadę na Wieczór Uwielbienia, nie zaszkodzi, a w końcu pomodlić się warto, skoro nie było wcześniej czasu na modlitwę. Wchodzę do kościoła i pierwsza myśl: „Jestem tu gdzie powinnam”. Nadszedł czas modlitwy uwielbienia, serce się raduje, bo moje ulubione piosenki, idealny czas na modlitwę. Właśnie na tej modlitwie doświadczyłam Boga w sposób prosty. Radość z tego, że mogę Go uwielbiać i że wróciłam do Niego. Tak najprościej, że tęskniłam za moim Ojcem, a teraz jestem tu przed Nim. Stałam i uśmiechałam się cały czas, dziwne zjawisko, bo wszyscy zazwyczaj tak bardzo poważni, jakby ktoś popatrzył wyglądałam jak takie 4-letnie dziecko cieszące się na widok rodzica, coś pięknego i wręcz najprostszego. Zrozumiałam, że nie potrzebuję grzmotów, a tylko Jego obecności. Bóg potrzebuje tego co najprostsze, mojej wiary i ufności. Łaska radości, coś pięknego:)

To był dobrze „zmarnowany” czas dla Boga. Polecam powrót do Niego! 🙂

Gotów!

Prosiłam wprost i wprost otrzymałam. Aż czasem myślałam sobie, że Bóg zbyt poważnie potraktował moją modlitwę. Z perspektywy czasu wiem, że jest to kolejny powód do dziękowania i uwielbienia. Bóg wie najlepiej, czego nam trzeba.

Historia mojego nawrócenia nabrała tempa na studiach. Jako pobożna dziewczyna wiedziałam, że Bóg jest najważniejszy, jednak zawsze pozostawał dla mnie bardziej w dziedzinie wiedzy niż uczuć – nie było tu relacji z Osobą. Mimo, że staram się patrzeć na życie bardzo racjonalnie, to jednak brakowało mi czegoś ponad „rozumną wiarę”.

W pewnym momencie stwierdziłam, że Miłość, którą głosi się w Kościele, jest w moim życiu tylko piękną definicją. Mimo prawie codziennej Mszy Świętej czułam niedosyt i niezrozumienie. Bardzo poruszały mnie kazania o miłości Boga, o relacjach, wierności, zaufaniu… Gromadziłam wiedzę religijną, korzystałam z sakramentów, ale coś było nie tak. Poszukiwałam prawdy w pojedynkę. Wreszcie stwierdziłam, zresztą za radą internetowych kaznodziejów, że pójdę do wspólnoty.

Wybrałam Rzeszowskie Wieczory Uwielbienia. Początkowo było „fajnie”, ale po jakimś czasie bardzo zaczęłam się tam dusić. Czułam, że odstaję. Ludzie z tej wspólnoty byli otwarci, podnosili do góry ręce, kołysali się, zamykali oczy, a nawet tańczyli podczas modlitwy. Potrafiłabym znieść te dziwactwa – niech robią, co chcą – ale naglące hasła księdza Grzegorza i nawoływanie do takiej formy modlitwy były nie do zniesienia. Nie potrafiłam się przemóc. Dla mnie kościelna postawa klęcząca lub stojąca była do zaakceptowania – wszelkie inne były co najmniej nie na miejscu, a dla mnie osobiście – sztuczne. Dziwiło mnie najbardziej to, że ci wszyscy ludzie robili to szczerze, z radością w oczach. Spotkałam ludzi, którzy mówili o Bogu jak o kimś, z kim się żyje, rozmawia, spotyka i ma się z Nim wspólne sprawy. Jezus był im bardzo bliski i bardzo codzienny, a oni w tym wszystkim byli autentyczni. Też tak chciałam!

Modliłam się więc o to. Męczyłam się w tej wspólnocie i zaciskałam zęby. Słuchałam, przypatrywałam się i czekałam cierpliwie. Uparłam się, że w końcu Pan Bóg mi pobłogosławi i nauczy mnie modlitwy. I nic. Uczyłam się modlitwy uwielbienia bardzo powoli. Za powoli. Po miesiącu już trzymałam ręce w górze, czasem nawet odezwałam się podczas modlitwy spontanicznej, ale w sercu było zdenerwowanie, upór i dystans. Czułam, że się otwieram, jednak dla mnie to było za powoli. Ja już chciałam mówić do Jezusa jak do przyjaciela. Chciałam już mówić całym sercem „Jezu ufam Tobie” i mieć takie autentyczne oczy jak ludzie ze wspólnoty. Chciałam bliskości Boga, chciałam Miłości przez duże M!

Bóg nie pobłogosławił od razu. Zniecierpliwiona i jednak bardziej smutna niż zła, poprosiłam Boga o natychmiastową szkołę zaufania i modlitwy. Powiedziałam Bogu wprost: „Możesz zrobić z moim życiem co zechcesz, możesz je powywracać, zrzucić na mnie jakieś kataklizmy, nieszczęścia, co tylko chcesz. Tylko daj mi Miłość do Ciebie, naucz mnie modlitwy i zaufania. Chce Ci wreszcie szczerze powiedzieć, że Ci ufam, że kocham”.

Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, o jak wielką sprawę proszę. Poczułam ciężar tej modlitwy po jakiś 2 tygodniach. Okazało się że mam… guza. Obiecano mi, że jeśli po 3 tygodniach zniknie sam, to oznacza, że nie ma powodu do zmartwień. Nie zniknął. Zlecono mi masę badań, chodziłam od lekarza do lekarza i robiłam badania pod kątem nowotworu. To był szok. Myślałam sobie, że Bóg za poważnie mnie potraktował, że trochę przesadził. Gdzieś jednak w głębi serca miałam przekonanie, że to pewna lekcja od Boga i Jego święta wola. Z trudem i lękiem podjęłam ten wysiłek. Skoro Bóg dał mi tak trudne doświadczenie, to da mi wystarczająco dużo siły do walki. Żyłam normalnie, bez buntu. Nadal chodziłam na spotkania modlitewne Wspólnoty Wieczorów Uwielbienia i starałam się przylgnąć do Boga, jak tylko to możliwe. O mojej sytuacji wiedziało kilka najbliższych osób, które zresztą poprosiłam o dyskrecję, póki nie padnie diagnoza. Nie płakałam za wiele, za to bardzo często powtarzałam słowa modlitwy „Jezu ufam Tobie”. W głowie plątały mi się różne myśli i lęki, które polecałam Bogu.

Trwało to dla mnie bardzo długo – 2 miesiące, podczas których oswajałam się ze śmiercią. Nie dało się o tym nie myśleć, tym bardziej widząc poważne twarze lekarzy. Oczywiście miałam ogromne nadzieje, że to nic groźnego. Otrzymywałam od Boga bardzo dużo siły i otuchy. Czułam, że jestem dzielna tylko dzięki Niemu. Z tego czasu najbardziej pamiętam pobyt w szpitalu przed operacją, gdzie mieli mi wyciąć guza do dalszego badania. To nie był żaden poważny zabieg, więc nie przeszkadzało mi, że rodzina zajmuje się w tym czasie codziennymi sprawami. Na mojej sali nie było innych pacjentów, rodzina i przyjaciele wysyłali smsy. Byłam całkowicie sama. Nie chciałam robić szumu wokół siebie, potrzebowałam ciszy. W zasadzie nic wtedy nie miało znaczenia: zdrowie, pieniądze, studia, osiągnięcia. Byłam bez niczego i bez nikogo. I to był właśnie TEN błogosławiony czas. Wtedy poczułam się.. szczęśliwa! Szczęśliwa w pełni i bez udawania. To nie było moje wmawianie sobie, że będzie dobrze, ani poczucie spełnienia, ani nawet pokój płynący z modlitwy. To była po prostu Jego Obecność. Poczułam, że Bóg jest ponad wszystko i że po prostu JEST. To odczucie Jego Obecności było takie silne i tak prawdziwe, że perspektywa ciężkiej choroby już nie przerażała. Byłam radosna! Po ludzku było to dla mnie nie do wyjaśnienia. Bóg zabrał mi wszystko sprzed oczu, żeby mi pokazać, że On Jest i że to wystarczy. Po miesiącu czekania na wynik operacji padła diagnoza: „na szczęście nie ma Pani nowotworu”. Okazało się, że to niezbyt groźna choroba i że wyjdę z niej szybko. Z całą rodziną i przyjaciółmi poczuliśmy wielką ulgę, a ja już wiedziałam, że od tego momentu będę żyć inaczej.

To był błogosławiony czas i jestem Bogu wdzięczna za to, że mi dał tak silny wstrząs. Doświadczyłam Jego Obecności i Miłości. Czułam, że przez te 2 miesiące trzyma mnie za rękę: że chodzimy razem po lekarzach, że On mnie wręcz niesie przez to doświadczenie. Przypominając sobie tamten czas nie mam żadnych wątpliwości, że On był blisko. Dopiero kiedy usunął sprzed moich oczu wszystko, co wartościowe, ale jednak przyziemne, ja zauważyłam Jego żywą i ciągle obecną miłość. Uczestniczyłam w niej przez cierpienie. Jest to wielka tajemnica, której nie rozumiem nadal. Trudna była ta miłość, ale warta każdego wysiłku. Teraz jestem przekonana, nie tylko na poziomie rozumu, ale i głęboko w sercu, że On jest Panem, Sensem, Wszystkim. Bóg sam wystarczy. On jestem Miłością i On jest najważniejszy. Nareszcie mogłam Bogu powiedzieć, że Go kocham i że Mu ufam całym sercem! Pamiętam, że kiedy wyzdrowiałam, moja modlitwa była powtarzaniem w kółko: kocham Cię Jezu, kocham Cię, kocham, kocham, kocham, kocham! Byłam przepełniona radością! Wreszcie pokochałam Boga! Szczerze, całkowicie, jak tylko mogę. Widocznie potrzebowałam tamtego oczyszczającego czasu, żeby się w Bogu zakochać. Nie czuję się pokrzywdzona, wręcz przeciwnie – obdarowana i kochana. Okazało się, że życie z Bogiem to przepiękna przygoda.

Dzięki Duchowi Świętemu jestem nadal zakochana w Bogu. Od 2 lat. Traktuję Go jak Osobę, która ma Serce, za którą tęsknię i z którą chcę mieć bliską relację. Staram się być Mu wierna w tej miłości i nie pozwalam sobie na grzech. Nie mogę celowo ranić kogoś, kogo kocham. Stało się to dla mnie oczywiste i to nie przez mój upór, ale dzięki Jego łasce. Bóg mnie prowadzi i cierpliwie wyciąga z każdej mojej głupoty. Ufam Mu. Niech dzieje Jego wola! On wie najlepiej czego mi trzeba.

Chwała Panu!

Należę do Wspólnoty Rzeszowskich Wieczorów Uwielbienia. Jestem jej częścią już od dłuższego czasu. Ale gdyby mnie ktoś spytał, który Wieczór był dla mnie najważniejszy to odpowiedź brzmiałaby raczej: żaden. Podczas Wieczorów nie miałam szczególnych uniesień i nigdy nie miałam spoczynku w Duchu Świętym. W takim razie można by zapytać: skoro Wieczory nie są dla mnie szczególnym przeżyciem, to co ja w nich robię? Otóż nie. Wieczory są dla mnie bardzo ważne, bo choć w trakcie ich trwania nie przeżywam wielkich emocji, to wiem i wierze w to, że Duch Święty jest pośród nas, a w Eucharystii przemienia się prawdziwy Bóg. To On kieruje każdym słowem wypowiedzianym, to On nas gromadzi i łączy w trakcie takiego Wieczoru.
Czasami wydaje mi się, że z Eucharystią jest jak z prezentami od św. Mikołaja. Są prezenty wyczekiwane, gdzie spodziewamy się wielkiego WOW! I czasami jest takie WOW! Ale tylko na początku i przez chwilę. Są takie prezenty, że wiemy, co dostaniemy, bo sobie to życzyliśmy, zostały spełnione nasze oczekiwania. Ale ile to razy dostaliśmy prezent nietrafiony? Czy zawsze chodzi o te emocje, o te WOW? Czy jest zrezygnowanie, bo z góry wiemy, że to co dostaniemy będzie nietrafione? Czy po to chcemy dostawać prezenty? Czy z podobnym założeniem idziemy na Eucharystię?

Widziałam kiedyś bardzo prosty eksperyment. Poproszono kilkoro dzieci o napisanie listu do św. Mikołaja. Życzenia były proste tzn. różnego rodzaju zabawki, jak to dzieci. Potem powiedziano im, żeby napisały list do rodziców, co by chciały dostać od nich. Jak wielkie było zdumienie na twarzach rodziców, gdy czytali te listy, że jedyne czego chcą ich pociechy, to spędzać więcej czasu z mamą i tatą. Konkluzja eksperymentu jest jasna. My dobrze wiemy, czego chcemy, ale często zadajemy błędne pytania.

Dlaczego jestem we Wspólnocie Rzeszowskich Wieczorów Uwielbienia? Odpowiedz jest prosta. To jest mój czas z Jezusem. On mnie tu przyprowadził, bo wie o ile lepiej jest przeżywać Ucztę w towarzystwie niż samemu. W gronie ludzi tak różnych od siebie, bo każdy przychodzi z czymś innym w sercu i każdy chce jednego – uwielbiać Boga. Jedni dziękują za dobro i sukcesy, inni za ból i cierpienie. A gdy znam człowieka, który stoi koło mnie, to mogę współweselić się z nim, a gdyby się smucił, to ocierać jego łzy.

Myślę, że dobro i sukcesy są po to, żebyśmy nie zapomnieli o tym, jak wartościowi jesteśmy i że jest tak wiele powodów do radości. Natomiast porażki i cierpienie kształtują i hartują charakter, bo kochający Ojciec wie, co i ile czego potrzeba jego dzieciom.

Który Wieczór był najważniejszy? Lepiej zapytać który jest, bo najważniejszy to ten, który jest i trwa obecnie.

Chwała Panu za to, że mnie stworzył i pozwolił być tu i teraz.