Psalmy

Psalm (Ps 104 (103), 1ab i 24ac. 29b-30. 31 i 34 (R.: por. 30))

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Błogosław, duszo moja, Pana, *
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *
ziemia jest pełna Twoich stworzeń.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją *
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym Duchem, *
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Niech chwała Pana trwa na wieki, *
niech Pan się raduje z dzieł swoich.
Niech miła Mu będzie pieśń moja, *
będę radował się w Panu.

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię
Albo: Alleluja

Błogosław, duszo moja, Pana! Psalm rozpoczyna się wezwaniem do uwielbienia Boga, a także do dziękczynienia Mu. Skierowanym jest jednak do „własnej duszy”, czyli do samego siebie – błogosław, duszo moja Pana.

Jest to także hymn na cześć Boga, ale tym razem tematem uwielbienia jest majestat i mądrość Boga Stwórcy nieba i ziemi, Pana życia i śmierci – kiedy odbierasz im oddech marnieją i w proch się obracają. Ten fragment również pokazuje zależność człowieka od Boga, to że bez Niego człowiek ginie, jednak jest stworzony do tego aby napełniony Duchem Bożym zmieniał oblicze ziemi. Psalmista prosi w refrenie o zstąpienie Ducha – Ducha odnowy, który zmienia nas i pozwala nam za jego przyczyną i z jego pomocą zmieniać oblicze ziemi.

Niech Pan się raduje z dzieł swoich… dajmy Mu zatem powód, aby mógł się radować ze swojego stworzenia, z nas, bądźmy dziełem Bożym na Jego podobieństwo, chwalmy Go naszą pieśnią.

Dorota

Psalm (Ps 67 (66), 2-3. 4-5. 6 i 8 (R.: por. 4))

Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże
Albo: Alleluja

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi; *
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże
Albo: Alleluja

Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.

Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże
Albo: Alleluja

Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech nam Bóg błogosławi *
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.

Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże
Albo: Alleluja

„Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże”

Psalm, który odczytujemy w liturgii dzisiejszego dnia jest niczym jak wezwaniem do oddawania chwały i czci naszemu Bogu. Jest pięknym drogowskazem dla nas, pokazuje nam, co mamy czynić aby się radować i w jakim kierunku podążać. Czytając słowa tego psalmu zapala się we mnie światełko, które pokazuje co mam robić aby poznać drogę wyznaczoną przez Najwyższego. Uświadamia, że tylko w Nim jest sprawiedliwość i przez uwielbienie Go w każdej sytuacji naszego życia On będzie wskazywał nam drogę.
Jak pełne radości musiało być serce psalmisty, piszącego te słowa, jak bardzo przepełnione szczęściem. Dlaczego ?
Bo uwielbiał, oddawał cześć i chwałę, wysławiał naszego Boga.

Andrzej

Psalm (Ps 145 (144), 8-9. 10-11. 12-13 (R.: 1b))

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu
Albo: Alleluja

Pan jest łagodny i miłosierny, *
nieskory do gniewu i bardzo łaskawy.
Pan jest dobry dla wszystkich, *
a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył.

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu
Albo: Alleluja

Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi wyznawcy.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu
Albo: Alleluja

Aby synom ludzkim oznajmić Twoją potęgę *
i wspaniałość chwały Twojego królestwa.
Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków, *
przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu
Albo: Alleluja

Pan Bóg jest naszym Królem o czym mówi psalmista w wezwaniu Będę Cię wielbił, Boże mój i Królu. Jednak jakże innym od naszego powszechnego rozumienia, kim powinien być król. Zazwyczaj królowie kojarzą się nam z surowością, bezwzględnością, uciskiem. Jezus jest inny. Psalmista wskazuje na przymioty Chrystusa jako Króla – łagodność, dobroć, łaskawość. Bo Jego królestwo nie jest z tego świata.

„Pan jest dobry dla wszystkich”

Chrystus nie jest tylko Panem i Królem chrześcijan, ale również niewierzących, wątpiących, wrogów Kościoła. Nie można i nawet nie trzeba zasługiwać sobie na jego dobroć i miłość – ona jest bezwarunkowa jak miłość matki do dziecka.

„…a Jego miłosierdzie nad wszystkim, co stworzył”

Bóg nie tylko jest Stwórcą, który w jednorazowym akcie stworzył wszystko, ale wciąż jest obecny i opiekuje się swoim stworzeniem. On wysłuchuje naszych wołań i próśb, gdy wzywamy Go w swoich potrzebach i przychodzi nam z pomocą. Jako Stwórca dobry i doskonały ogarnia swoim miłosierdziem całe stworzenie. Ukoronowaniem tej Bożej miłości była odkupieńcza śmierć na krzyżu.

Królestwo Boże jest wieczne. Królestwa ziemskie przemijają, władcy i rządy się zmieniają. U Boga pojęcie czasu nie istnieje, On trwał, trwa i będzie trwał. Mamy wielkie szczęście być częścią historii zbawienia, planu Boga wobec nas, jesteśmy w nią wpisani. Jesteśmy wezwani do postawy ewangelizacyjnej, poprzez głoszenie Słowa i uwielbienia, przekazując świadectwo wielkich dzieł Bożych naszym bliźnim i kolejnym pokoleniom. To wielki obowiązek, ale i przywilej. Uwielbienie jednak nie powinno tylko wynikać z obowiązku chrześcijańskiego, ale powinno wypływać prosto z serca, z zachwytu nad dziełami rąk Bożych, nad pięknem przyrody, nad wielkością i złożonością wszechświata, wreszcie nad człowiekiem.
Bóg jest miłosierny wobec swojego stworzenia, ale pozostawia nam też zadanie do wykonania:

„Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali”

Michał

Psalm (Ps 100 (99), 2-3. 4-5 (R.: por. 3c))

My ludem Pana i Jego owcami

Służcie Panu z weselem, *
stańcie przed obliczem Pana z okrzykami radości.
Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, †
On sam nas stworzył, jesteśmy Jego własnością, *
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

My ludem Pana i Jego owcami

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, †
z hymnami w Jego przedsionki, *
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry, †
Jego łaska trwa na wieki, *
a Jego wierność przez pokolenia.

My ludem Pana i Jego owcami

Psalm ten zachęca nas do dziękczynienia i uwielbienia Boga w świątyni oraz postawienia Go na pierwszym miejscu w naszym życiu. W dzisiejszym świecie tak często zapomina się o Bogu i modlitwie. A to Pan Bóg dał nam życie i wiele innych darów. Jesteśmy jego ludem, owcami Jego pastwiska. Poczuj się umiłowaną owieczką Jezusa, który jak dobry Pasterz oddaje życie za swoje owce. To On troszczy się z czułością o każdego z nas, cierpliwie szuka zagubionych. Bóg jest dobry i wierny swoim Obietnicom, a miłosierdzie Jego trwa na wieki. Jeśli to odkryłeś, jesteś gotowy by świadczyć o Nim i wychwalać Jego imię. Twoje serce wypełnia się radością i uwielbieniem. Świątynia staje się miejscem spotkania i wspólnego uwielbiania Boga.

Krzysztof

Psalm (Ps 30 (29), 2 i 4. 5-6. 11-12a i 13b (R.: 2a))

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś *
i nie pozwoliłeś mym wrogom naśmiewać się ze mnie.
Panie mój, Boże, †
z krainy umarłych wywołałeś moją duszę *
i ocaliłeś mi życie spośród schodzących do grobu.

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś

Śpiewajcie psalm, wszyscy miłujący Pana, *
i pamiętajcie o Jego świętości.
Gniew Jego bowiem trwa tylko przez chwilę, †
a Jego łaska przez całe życie. *
Płacz nadchodzi z wieczora, a rankiem wesele.

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś

Wysłuchaj mnie, Panie, zmiłuj się nade mną, *
Panie, bądź moją pomocą.
Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament, *
Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś

Refren psalmu niby oczywisty ale czy aby zastanawiamy się czasem nad jego sednem? Czy faktycznie tak postępujemy? Czy tylko odśpiewujemy w czasie mszy?

Na początku zwróćmy uwagę na termin kiedy nastąpiło nasze wybawienie. Jest o tym mowa w pierwszej zwrotce psalmu. Dzieje się to w momencie śmierci Pana Jezusa na krzyżu. Wtedy, kiedy zgodnie z naszą logiką nie ma prawa się już nic wydarzyć (bo wszystko się skończyło). Moment ten jest przepełniony bólem i cierpieniem, płaczem i bezsilnością, a może i zwątpieniem? Zwątpieniem w prawdziwość Króla Żydowskiego. No bo przecież jak to król może umrzeć? Czy Ci którzy widzieli śmierć naszego Pana mieli prawo wątpić? Zobaczmy, że nasze wybawienie nastąpiło pomimo tego zwątpienia. Jak wielką miłością Bóg musi nas darzyć? Ocalił nas pomimo postępowania wbrew nauczaniu o wierze jako podstawie naszego życia religijnego. Na tym polega dzieło Boga – powiedział Jezus – abyście uwierzyli w Tego, którego On posłał.

Sławię Cię, Panie, bo mnie wybawiłeś…!

…ale też dlatego, że codziennie mnie wybawiasz. Czuję Twoją obecność w każdym dniu – w mojej rodzinie, pracy, wspólnocie. W swoich pomysłach. Twoja łaska nieustannie na mnie spływa, zawsze mam możliwość z niej czerpać. Często przez swój „żałobny lament”, brak sumienności, natłok obowiązków tego nie dostrzegam i bezsensownie się opieram temu strumieniowi ale wiem, że wystarczy zrobić jeden krok – Może zaśpiewać psalm? Może przypomnieć sobie o Twojej świętości? Aby przy pomocy Pana powrócić do życia w pełni – tańca. Na ogół to nie łatwe ale przecież było powiedziane, że „Kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie”. Czyż to nie są kolejne wybawienia? Dla mnie są i wiem, że moje błądzenie po ciemku to tylko kwestia czasu. Wierzę, że każdej mojej akcji będzie towarzyszyć Jego reakcja.

Błogosławieni, którzy nie widzieli a uwierzyli.

Panie: wierzę w to, że uczyniłeś mnie nieczułym na naśmiewanie się ze mnie przez moich wrogów. Wierzę bo nie mam jak sprawdzić – wcześniej sprawiłeś, że nie mam wrogów.

Może zatem i ja, choć trochę jestem błogosławiony?

Boże mój i Panie, będę Cię sławił na wieki.

Mateusz